O Retorno

‘Albert materializouse no centro da Universidade Invisíbel, no mesmo lugar, de feito, dende o cal abandoara o mundo uns dous mil anos antes.
Gruñiu, satisfeito, e sacudiu unhas cantas motas de pó da súa túnica.
Deuse conta de que estaban a fitar para el; ao ergué-la cabeza descubriu que voltara á existencia debaixo da sévera mirada de marbre de sí mesmo.
Axustou os lentes e leu con desaprobación a praca de bronce chantada no pedestal. Poñía:

“Alberto Malich, Fundador Desta Universidade. AM 1,222-1,289. “Nunca Voltaremos A Ver Outro Coma El”

Fíate ti das prediccións, pensou. E se tiñan tan bo concepto del, alomenos podería ter contratado un escultor decente. Era unha vergoña. O nariz estaba terríbelmente malfeito. ¿E a iso chamábanlle unha perna? Alén, a xente estivera a gravar os seus nomes na estatua. E nunca o verían nen morto cun gorro coma ese. Por suposto, se podía evitalo, nunca o verían morto de ningunha das maneiras.
Albert apuntou un lóstrego octarino cara esa cousa espantosa, e sorriu maliciosamente mentres se pulverizaba.
“Ben”, berrou para todo o Disco. “Estou de volta”. As cóxegas da maxia corríanlle polo brazo arriba e acenderon un brillo cálido na súa mente. Cómo o botara de menos, todos estes anos.
Os magos entraron a correr a través das enormes portas dobres cando soou a explosión, e apuraron a conclusión equivocada do comezo que aí vían de pé.
Había un pedestal baleiro. Una nube de pó de marbre sobor de tódalas cousas. E saía dela, rosmando para sí, Albert.
Os magos da parte de atrás da multitude comezaron a liscar tan rápida e silenciosamente como puideron. Non había un só deles que, alomenos nalgún momento da súa aloucada xuventude, non tivera colocado certo coñecido útil de dormitorio sobor da vella cabeza de Albert, ou que non escribira o seu nome nalgún recuncho da fría anatomía da estatua., ou que non verquera cervexa no pedestal. Moito peor ca iso, tamén, durante a Semana das Bromas, cando o alcool corría a raudais e os baños parecían demasiado lonxanos como para arrastrarse ata eles. Todas estas actividades pareceran hilarantes no seu momento. De súpeto, xa non o parecían.
Só dúas figuras permanceron para enfrontarse á ira da estatua. Unha porque se lle enganchara a túnica coa porta, e a outra porque era, de feito, un simio, e podía permitirse enfocar os asuntos humanos dende unha perspectiva relaxada.
Albert botoulle a man ao mago, que estaba tentando desesperadamente atravesá-la parede. O homiño berraba en ton agudo.
“¡Dacordo, dacordo, admítoo! Estaba bébedo, ten que crerme, eu non pretendía... Síntoo, síntoo moitísimo...”.
“De qué estás a falar, home?” preguntou Albert, realmente intrigado.
“...síntoo tantísimo; se intentase transmitirlle o moito que o sinto apenas poderíamos...”
“¡Chega coas parvadas!”. Albert ollou cara o pequeno simio, que lle devolveu un sorriso cálido e amistoso. “¿Como te chamas, home?”
“Sí señor, pararei agora mesmo, ningunha parvada máis, señor... Rincewind, señor. Asistente do Bibliotecario, se lle parece ben a vostede”.
Albert contemplouno de arriba a abaixo. O home tiña un aspecto desgastado e desesperado, como o dun trapo deixado para lavar. Decidiu que se a feiticería chegara a ese nivel, habería que facer algo ao respeito.
“¿Qué tipo de Bibliotecario aceptaría a alguén coma ti de asistente?” demandou, irritado.
“Ook”.
Unha cousa semellante a unha luva de coiro quente e suave tentou collerlle a man.
“¡Un mono!¡Na miña Universidade!”
“Un Orangután, señor. Antes era un mago, pero quedou trabado nun sortilexio, señor, e agora non deixa que o devolvamos ao seu estado orixinal; amais, é o único que sabe onde están tódolos libros” dixo Rincewind con urxencia. “Eu procúrolle os plátanos” engadiu, sentindo que se requería unha explicación a maiores...’

Mort – Terry Pratchett