domingo, maio 07, 2006

Franco Battiato - Centro di Gravita' Permanente

Non, Noello, isto non é un intento de facerche a pelota. Xa che estou a botar de menos, mais agardo oportunidades de seguir as nosas conversas interrumpidas...
En todo caso, teño que recoñecer que Battiato ten momentos sublimes, dos que esta canción é un exemplo. Eu tamén pescudo un centro de gravidade permanente, a poder ser por liñas de discurso ilustrado e esteticista -a lei moral por riba de mín que tan deliciosamente glosou o Kant do que parolamos. Non en van estou integrado nunha loita persoal para abandoar a piara dos porcos de Epicuro e voltar a reconstruir o meu orgullo con esas formas de autodominio e coidado de si das que tanto gustaban os estoicos e usurpou un cristianismo bastardo e unha corte de Emperadores -non da dinastía de Ming, senón de Constantino.
Sen máis preámbulos, escoitemos ao xenial Napiato:

Una vecchia bretone con un cappello e un ombrello
di carta di riso e canna di bambu`
capitani coraggiosi furbi contrabbandieri macedoni
gesuiti euclidei vestiti come dei bonzi per entrare a corte
degli imperatori della dinastia dei Ming.

Cerco un centro di gravita` permanente
che non mi faccia mai cambiare idea sulle cose sulla gente avrei bisogno di
Cerco un centro di gravita` permanente
che non mi faccia mai cambiare idea sulle cose sulla gente
Over and over again.

Per le strade di Pechino erano giorni di maggio
tra noi si scherzava a raccogliere ortiche
non sopporto i cori russi la musica finto rock
la new wave italiana il free jazz punk inglese
neanche la nera africana.

Cerco un centro di gravita` permanente
che non mi faccia mai cambiare idea sulle cose sulla gente
avrei bisogno di
Over and over again.