¡Panero en Perigo! - Double Trouble

En vista de que a miña vella Corte quedou reducida a foro de chismes comparatista, podemos falar hoxe de Panero e de Bud Spencer.

Para os despistados que arriben por aquí e non sexan da secta, 'Panero' é o nom de guerre do noso amigo Javier Rodríguez, así chamado pola súa afición ao poeta do Manicomio de Mondragón (sobre el fixera un traballo, e as visicitudes deste darían para outra entrada...). E un rapaz encantador, intelixente, paranoide, mala persoa... A verdade é que me entreteño -e me río- moito con el.

Estes días está por Irlanda -a moza bota alí o ano nun máster de estudos-, mais isto é algo que esquenzera cando hoxe prendo o móbil e leo a seguinte mensaxe del:

Acabo de comprar un par de periodicos explosionaro un par de bombas cincuenta heridos dice el independent, que fue la bulla mas grande en veinte años yo esestaba en la calle paralela las cosas y

A miña primeira reacción foi a de '¡estás bébeda, Sue-Ellen!'; Panero deulle demasiado esta noite á bebida. Pero despois acordeime dunha noticia que lera na wikipedia: uns disturbios en Dublín que tiveron lugar onte, co gallo dunha manifestación unionista e unha contra-manifestación republicana.

Só quedou entón o atado duns cantos cabos.

Alédome de que non lle pasara nada. Despois de todo, o seu deceso dificultaría sobremaneira que tivese un sitio e un compañeiro para continuar co visionado que levamos a cabo este curso: a cinematografía completa de Bud Spencer e Terence Hill. Xa temos disfrutado de moitas pérolas, pero fican moitas aínda por ver (entre elas a miña favorita, anque con Bud en solitario: 'Banana Joe').

Non perdo a esperanza de facer un sisudo traballo sobre o Carnavalesco Bakhtiniano, os filmes de Bud e Terence e a súa representación en escea de discursos populares (e populistas) sobre temas tan variados coma o colonialismo, a loita de clases, os conflictos coa mafia, etc...

Polo momento, déixovos coa canción repetida na súa obra mestra "Non c'è due senza quattro" (tamén coñecida como 'Double Trouble', 'Dos super Dos' ou 'Vier Fauste gegen Rio'). A música (recoméndovos buscala) é de Franco Micalizzi :

What's goin' on (in Brazil)

Who is who, it's me or is it you it's a confusion

someone's called us down in Brazil

They are rich but we are terrible nobody knows it

what's goin' on in Brazil
I just wanna play my saxophone in my own jazz band

when they took me down in Brazil

I just do my dream up in the sky free as a birdie

but now I landed in Brazil
Aaaahh we don't know 'bout you Rio de Janeiro

see the niñas dancing samba everywhere
Face to face with someone just like you it's double trouble

what's goin' on in Brazil
I just want a play my saxophone in my own jazz band

when they took me down in BrazilI just do my dream up in the sky free as a birdie

but now I landed in Brazil
Aaaahh we don't know 'bout you Rio de Janeiro

see the niñas dancing samba everywhere
Who there's nothing we can do in this situations

got us going on in Brazil

They are rich but we are terrible nobody knows it

what's goin' on in Brazil
Aaaahh we don't know 'bout you Rio de Janeiro

see the niñas dancing samba everywhere
Face to face with someone just like you it's double trouble

what's goin' on in Brazil

what's goin' on in Brazil

what's goin' on in Brazil

Contra Maquieiro

O prometido é débeda: aquí tedes dous poemas de 'Contra Maquieiro', o último libro de poesía de Xose Luís Méndez Ferrín.

Os comentarios déixoos para máis adiante. A título provisional, só dicir que o libro pareceume continuísta con respecto a títulos como 'A fin dun canto', anque carece de poemas da talla, por exemplo, do 'Tito Lucrecio Caro' que se atopaba no anterior. Nembargantes, trátase dun libro de Ferrín, co que iso significa: aínda en momentos baixos, ningún outro autor galego lle fai sombra.

Xa me diredes...

XXII

Cando el Maquieiro di que manda todo
tu pola caidanca díscola apañas nos pampillos
vas e
dis Robespierre con orgullo displicente pronuncias
Stalin
foron eles capaz de asaltar o que nin foi
desobedeces feramente tu
brava.

XXV

Digo eu agora non desexar palabras solidarias
estes son os herois dos nosos rangos
eles só
revoltados contra o Norte e contra a Altura
irmaos de bronce e de pexego fresco
este é Spartaco este Roi Xordo este o Partido
do Proletariado e os mortos coma area ou firmamento
este é Foucellas
este é o acto difícil de homenaxe en tempo de desertores
ao leal que deixou a vida confiado nun mundo que non chega
que non chega
entrementres Maquieiro dirixe o tráfego de cereais e ratos cegos.

Lista da Compra

Esta semana non tedes dereito a queixa no que se refire a número de entradas. Ben se vé que estou en época de exames e que non me apetece nada estudar...
Nestes días todos sentimos a inminente necesidade de desconectar, de facer unha outra cousa. Se a maioría bota de menos saír, a min éntranme unhas gañas tolas, irrefrenábeis de poñerme a ler libros indebidos. E non é só cuestión de gañas: o feito é que me poño a lelos.
A miña mala conciencia de historiador turroume cara cousas da miña vella carreira. En concreto, 'O queixo e os vermes', de Carlo Ginzburg (clásico estudo de microhistoria sobre un proceso inquisitorial feito a un muiñeiro friulano de ideas heterodoxas) e a 'Historia Augusta' (máis ben fábulas milesias cos emperadores de protagonistas...).
Funzando nas librerías, doume conta da de libros de historia que teño que mercar e ler. A literatura e a súa teoría ocupan demasiado do meu tempo, e hai que repartirse un pouco...
Provisionalmente, fago un listado de adquisicións para os próximos meses (teño un similar de literatura, pero nunca son quen de cumprilo...):

-'Os reis taumaturgos' (no Fondo de Cultura Económica) e 'A estraña derrota' (en Crítica), de Marc Bloch.
-'Historia da España Musulmá' (Cátedra), de Anwar G. Chejne.
-'Sobre la historia considerada como poesía' (Akal), de Jose Carlos Bermejo Barrera.
-"A civilización do Occidente Medieval' (Paidós) e 'O marabilloso e cotián no Occidente Medieval' (Gedisa), de Jacques Le Goff.
-"Os xacobinos negros" (Turner e Fondo de Cultura Económica), de C. L. R. James.
-"Homo Ludens" (Alianza), de Johan Huizinga
-"Imperio" (Paidós), de Michael Hardt e Toni Negri
-"Ehud's Dagger: Class Struggle in the English Revolution" (Verso), de James Holstun
e
-"Roman Tragedy" (Routledge), de A.J. Boyle

O Retorno

‘Albert materializouse no centro da Universidade Invisíbel, no mesmo lugar, de feito, dende o cal abandoara o mundo uns dous mil anos antes.
Gruñiu, satisfeito, e sacudiu unhas cantas motas de pó da súa túnica.
Deuse conta de que estaban a fitar para el; ao ergué-la cabeza descubriu que voltara á existencia debaixo da sévera mirada de marbre de sí mesmo.
Axustou os lentes e leu con desaprobación a praca de bronce chantada no pedestal. Poñía:

“Alberto Malich, Fundador Desta Universidade. AM 1,222-1,289. “Nunca Voltaremos A Ver Outro Coma El”

Fíate ti das prediccións, pensou. E se tiñan tan bo concepto del, alomenos podería ter contratado un escultor decente. Era unha vergoña. O nariz estaba terríbelmente malfeito. ¿E a iso chamábanlle unha perna? Alén, a xente estivera a gravar os seus nomes na estatua. E nunca o verían nen morto cun gorro coma ese. Por suposto, se podía evitalo, nunca o verían morto de ningunha das maneiras.
Albert apuntou un lóstrego octarino cara esa cousa espantosa, e sorriu maliciosamente mentres se pulverizaba.
“Ben”, berrou para todo o Disco. “Estou de volta”. As cóxegas da maxia corríanlle polo brazo arriba e acenderon un brillo cálido na súa mente. Cómo o botara de menos, todos estes anos.
Os magos entraron a correr a través das enormes portas dobres cando soou a explosión, e apuraron a conclusión equivocada do comezo que aí vían de pé.
Había un pedestal baleiro. Una nube de pó de marbre sobor de tódalas cousas. E saía dela, rosmando para sí, Albert.
Os magos da parte de atrás da multitude comezaron a liscar tan rápida e silenciosamente como puideron. Non había un só deles que, alomenos nalgún momento da súa aloucada xuventude, non tivera colocado certo coñecido útil de dormitorio sobor da vella cabeza de Albert, ou que non escribira o seu nome nalgún recuncho da fría anatomía da estatua., ou que non verquera cervexa no pedestal. Moito peor ca iso, tamén, durante a Semana das Bromas, cando o alcool corría a raudais e os baños parecían demasiado lonxanos como para arrastrarse ata eles. Todas estas actividades pareceran hilarantes no seu momento. De súpeto, xa non o parecían.
Só dúas figuras permanceron para enfrontarse á ira da estatua. Unha porque se lle enganchara a túnica coa porta, e a outra porque era, de feito, un simio, e podía permitirse enfocar os asuntos humanos dende unha perspectiva relaxada.
Albert botoulle a man ao mago, que estaba tentando desesperadamente atravesá-la parede. O homiño berraba en ton agudo.
“¡Dacordo, dacordo, admítoo! Estaba bébedo, ten que crerme, eu non pretendía... Síntoo, síntoo moitísimo...”.
“De qué estás a falar, home?” preguntou Albert, realmente intrigado.
“...síntoo tantísimo; se intentase transmitirlle o moito que o sinto apenas poderíamos...”
“¡Chega coas parvadas!”. Albert ollou cara o pequeno simio, que lle devolveu un sorriso cálido e amistoso. “¿Como te chamas, home?”
“Sí señor, pararei agora mesmo, ningunha parvada máis, señor... Rincewind, señor. Asistente do Bibliotecario, se lle parece ben a vostede”.
Albert contemplouno de arriba a abaixo. O home tiña un aspecto desgastado e desesperado, como o dun trapo deixado para lavar. Decidiu que se a feiticería chegara a ese nivel, habería que facer algo ao respeito.
“¿Qué tipo de Bibliotecario aceptaría a alguén coma ti de asistente?” demandou, irritado.
“Ook”.
Unha cousa semellante a unha luva de coiro quente e suave tentou collerlle a man.
“¡Un mono!¡Na miña Universidade!”
“Un Orangután, señor. Antes era un mago, pero quedou trabado nun sortilexio, señor, e agora non deixa que o devolvamos ao seu estado orixinal; amais, é o único que sabe onde están tódolos libros” dixo Rincewind con urxencia. “Eu procúrolle os plátanos” engadiu, sentindo que se requería unha explicación a maiores...’

Mort – Terry Pratchett